We gaan hoe langer hoe minder naar de kerk. Trouwen doen we veelal ‘alternatief’, het lentefeest of gewoon geen feest wint aan populariteit, ook het aantal doopsels neemt af. En toch, duiden we wel nog massaal iemand aan als dooppeter of -meter. Waarom en welke betekenis geven we aan die traditie?
Oorspronkelijk waren peter en meter bij een doopfeest wat de getuigen zijn bij een huwelijk. Hun taak? Het kind bijstaan tijdens de christelijke opvoeding. Klein maar pittig detail: in het bijzonder wanneer het kind één of beide ouders zou verliezen door een tragisch voor- of ongeval. Traditioneel werden de grootouders uitverkoren om de rol op zich te nemen, gevolgd door ooms en tantes voor de meer kroostrijke gezinnen.
Er is intussen wel wat veranderd. Zo kiezen jonge ouders steeds vaker iemand uit hun vriendenkring. En schiet “Lang zal hij geven” misschien weleens door het hoofd van het petekind? Laat me het er op houden dat het toch wel een commercieel tintje heeft, dat peter- en meterschap. En wat is er nog aan van die tweede taak: het kind bijstaan wanneer het één of beide ouders zou verliezen…
Misschien ben je zelf wel peter of meter? Of sta je op het punt er eentje te vragen. Wat vraag je dan precies van de persoon in kwestie? Het betalen van de suikerbonen, een cadeautje met nieuwjaar en af en toe iets leuks doen samen? Of gaat het toch wat verder dan dat? Ik geef toe dat ik er niet direct bij stil stond, of zij de mensen zijn bij wie ik mijn kind het liefst zou zien opgroeien in het onverhoopte geval ons iets overkomt. Niet dat ik ze niet geschikt acht, bij nader inzien zou het mijn keuze wellicht niet veranderen. Maar zien zij dit als deel van hun rol?
Wettelijk hebben peter en meter natuurlijk geen enkele verplichting. Hoogstens een morele. Als de ouders iets overkomt, is hun testament bepalend. Of een rechtbank. Vanaf de leeftijd van 12 jaar heeft het kind zelf er ook wat over te zeggen. Dus als je als ouder zelf wil bepalen wie er als voogd zal optreden als het noodlot toeslaat, leg je dat best vast. Bij een notaris of vrederechter. Misschien toch iets om even bij stil te staan als (kersverse) ouder (in spe).
Je kan er even bij stilstaan tijdens de doopviering. Of de verwelkoming van je kleine wonder. Want naar de kerk gaan we alsmaar minder. Bij huwelijken zijn de alternatieve, persoonlijke ceremonies intussen helemaal ingeburgerd. Waarom houden we dan wel nog vast aan het doopsel en de communie? Bij gebrek aan een goed alternatief misschien. Want het blijven mijlpalen, momenten waarbij je iets langer wil stilstaan en waarop je beloftes wil uitspreken of waarden wil meegeven. Het is niet enkel tijdens een huwelijksplechtigheid dat er beloftes worden uitgesproken. Ze horen ook bij een geboorte. Beloftes van de (groot)ouders, peter(s) en/of meter(s). Bouw een prachtige toekomst voor je kind op mooie herinneringen. Wie weet durven je gasten zich zelfs wagen aan een voorspelling. Hou die goed bij, ze vormen ongetwijfeld een leuk moment wanneer je toe bent aan het vieren van de volgende mijlpaal. Geloof me, de tijd vliegt alleen maar sneller wanneer je kinderen hebt.
Nog een andere tip: neem een foto van je baby bij een relatief groot stuk speelgoed. Denk aan een schommelpaard of iets dergelijks. Herhaal dat elk jaar op zijn of haar verjaardag. Prachtig om te zien hoe zo’n kind evolueert. En ook die kan je weer gebruiken om een levensverhaal rond op te bouwen op latere belangrijke momenten.
Geef jij binnenkort een babyborrel en ben je er nog niet uit wat al dan niet dopen betreft? Heb je wel al een peter en/ of meter gekozen en wil je die graag betrekken bij het verwelkomen van dat kleine wonder? Waarom dan geen persoonlijke ceremonie als start van die babyborrel. Je kan die helemaal zelf maken, maar donderde je net van je roze wolk in het echte leven van slapeloze nachten? Laat me je helpen. Contacteer me vrijblijvend.
