Een communieviering in de kerk of een lentefeest.  Dat zijn zowat de alternatieven die je vandaag ter beschikking hebt als ouder wanneer je kind 6 (of is het nu 7?) of 12 wordt.  Meer en meer mensen haken echter volledig af.  Een mis voelt hypocriet, het alternatief spreekt ook niet aan.  Helemaal niets doen dan maar?  Of is er toch een manier om deze stap richtig volwassenheid wat meer betekenis te geven?  Een nieuwer, frisser ritueel dat toelaat samen met je kind stil te staan bij deze mijlpaal in zijn of haar leven?

Zowel de viering in de kerk als het vrijzinnige alternatief zijn een groepsgebeuren.  Alle kinderen van de klas nemen samen deel aan de ceremonie en hebben er individueel vaak een beperkte bijdrage in.  Ze voelen zich dan ook niet altijd even betrokken en het risico bestaat dat ze afhaken.  Het groepsgebeuren kan net zo goed een meerwaarde zijn.  Maar misschien is het toch vooral wat we ‘gewoon’ zijn, kinderen doen samen hun communie.

Waar draait het nu eigenlijk om bij zo’n viering?  De eerste communie is eigenlijk de inwijding van het kind in het katholieke geloof.  Niet niks dus.  Je wil er toch wel even bij stilstaan of dat is wat je wil voor je kind.  Als vrijzinnige vier je de overgang van de kleuterschool naar de lagere school en wordt er meestal een toneelstuk opgevoerd.  Als 12-jarige vier je dan je vormsel (je krijgt het zegel van de heilige Geest, de gave Gods) of de overgang van de lagere naar de middelbare school.

Het katholieke ritueel zegt velen onder ons wellicht niet veel meer.  De overgang van kleuter naar ‘kind’ in het eerste leerjaar of die van de lagere school naar middelbaar onderwijs blijft wel een impactvol gebeuren.  Elke ouder zal kunnen beamen dat het een beetje loslaten is, dat je kind toch plots versneld minder een kind is.  En dat je rol als ouder er weer wat anders uit ziet.  En daar wil je wellicht toch wel even bij stilstaan.  Maar hoe dan, als het niet via de klassieke weg is?

Een ceremonie voor en door het kind

Het kind mag centraal staan in zijn of haar eigen moment.  Zij zijn tenslotte waar het om draait.  Een 6-jarige heeft best al wel een mening.  Een 12-jarige zeker.  Jij wil als ouder wellicht ook wel graag iets meegeven aan je kind.  Het vertellen hoe jij het wil begeleiden in deze nieuwe fase van het leven.

In een persoonlijke ceremonie kunnen jullie er echt jullie verhaal van maken.  Jullie waarden en normen op de voorgrond plaatsen.  Aan de hand van verhalen die passen bij wie jullie zijn aan de andere aanwezigen tonen hoe jullie met mekaar omgaan.  De doopmeter en -peter, grootouders en andere belangrijke betrokkenen kunnen ook een bijdrage leveren.  “It takes a village to raise a child” is een spreuk die veel waarheid bevat.  Het is fijn voor zo’n kind om te horen en beleven dat het goed omringd is.  Dat er veel mensen zijn waarop het kan rekenen.

Zie je zo’n persoonlijke, authentieke versie van het klassieke feest wel zitten, maar heb je geen idee hoe eraan te beginnen?  Dan help ik je graag, neem gerust contact op.  Wat je dan verder doet, een groot feest met lekker eten, een springkasteel en veel cadeautjes of niet, dat kies je uiteraard helemaal zelf.

Exclusieve tijd voor het kind

Zie je zo’n ceremonie niet zitten, dan is zo’n mijlpaal-verjaardag misschien wel het uitgelezen moment voor wat exclusieve quality time met je kind.  Trek er een keer samen op uit.  Ga bijvoorbeeld een weekendje kamperen.  Back to basics, zonder wifi en alle hedendaagse luxe.  Wedden dat er aan het kampvuur wel een moment van bezinning ontstaat?  Een (h)echt gesprek van man tot man, vrouw tot vrouw of wat de combinatie dan ook moge zijn?

Misschien is kamperen wel niets voor jullie.  Je kan ook op bezoek bij het Plankind dat jullie (of de klas?) steunen.  Of een avontuurlijke uitstap naar Durbuy plannen.  Wie weet verleggen jullie je grenzen tijdens een sprookjesachtig bezoek aan Disneyland door toch in die attractie te stappen waar je gezworen had echt nooit in te gaan.  Mogelijkheden genoeg.  Brainstorm er een keer samen over, dat is ongetwijfeld op zich al heel leuk!

Wat dan met de thuisblijvers?

Klinkt goed, die exclusieve tijd, maar wat dan met de thuisblijvers?  Oma en opa of meter en peter hadden er misschien toch wel op gerekend betrokken te worden?  En ik zei het al, opvoeden doe je als ouder niet alleen.  Betrek ze dan toch gewoon?  Ze zullen het ongetwijfeld begrijpen, dat je het geld voor dat feest liever uitgeeft aan een leuk en betekenisvol moment met je kind/ gezin.  Zeker als je ze de kans geeft eraan bij te dragen.

Laat ze een wensenkoffer maken.  Vertel ze over je plannen en vraag ze een boodschap mee te geven.  Dat kan een leuke anekdote zijn uit hun verleden waaruit zij een wijze les trokken, een wens voor het feestvarken, een quote om even bij stil te staan, …  Verzamel al die boodschappen en neem ze mee op jullie trip.  Open af en toe een van de boodschappen en spreek erover met je kind.  Als je al niet spontaan tot zo’n moment van bezinning kwam, helpt dit ongetwijfeld een handje.

Je ziet: alternatieven genoeg om, ook zonder mee te stappen in het klassieke verhaal, stil te staan bij deze mijlpaal en er een betekenisvol moment van te maken.  Een goed begin van de volgende fase in het leven van je kind.  Een sterke basis voor hun verdere volwassen leven.  En mooie herinneringen om samen te koesteren, want daar kan je er niet genoeg van hebben, toch?